Mogą się w niej przejrzeć przedstawiciele Z-generation, a także osoby urodzone wcześniej. Natomiast raczej ci pierwsi będą skłonni zagrać w tytułową grę „Bodies Bodies Bodies”. Losuje się mordercę, który ma dotknąć po ciemku plecy pozostałych uczestników zabawy – i w ten sposób ich zabija. Zwrot akcji przychodzi szybko, gdy jeden z bohaterów tryska krwią z podciętego gardła. Zaczyna się poszukiwanie prawdziwego mordercy i wzajemne oskarżenia. Młodzież co chwilę przechodzi próby zaufania do swoich partnerów i przyjaciół. W ferworze walki o przetrwanie na jaw wychodzą sekrety, padają szczere, bolesne słowa, ale też okazuje się, że relacje w pokoleniu Z mogą trwać nie dłużej niż „stories” na Instagramie. Każdy traktuje samego siebie śmiertelnie (!) poważnie, a dramatycznym przepracowaniem jest przygotowywanie podcastu.

Czarny humor płynie wartką rzeką, jak i krew kolejnych ofiar. Xanax, jak dropsy i kreski wciągane nosem. Co wiesz o swoim nowym chłopaku? Aha, nie znasz jego nazwiska, ale kluczowa informacja to ta, że jest on zodiakalną wagą. Poczekajcie, aż burza się skończy, a telefony odzyskają zasięg. Warto!

Eve (Sandra Oh) pracuje w biurze wywiadu brytyjskiego i zapala się do śledztwa, które wcale do niej nie należy – widzi połączenie między zabójstwami na zlecenie w różnych miastach Europy. Fascynują ją kobiety-morderczynie, zatem nie mogła lepiej trafić, bo jej celem stanie Villanelle (Jodie Comer), doskonale wyszkolona płatna zabójczyni, która włada kilkoma językami, jest bystrą, piękną i przerażającą osobowością psychopatyczną. Właściwie, bardzo długo nie dowiadujemy się, kim jest ta dziewczyna, która „nie lubi już mówić po rosyjsku”. Czasem zabija wyszukanymi, nieoczywistymi metodami (jak zatrute perfumy), a innym razem zostawia po sobie krwawą masakrę, jak u Tarantino. Pochlebia jej to, że Eve ma zająć się tropieniem właśnie jej, z kolei funkcjonariuszka wywiadu popada w obsesję na punkcie Villanelle. Ich przedziwna relacja mogłaby zostać podsumowana jako kwintesencja sytuacji „love-hate relationship”. Miłość przeplata się z nienawiścią.
br> Sporo w tej produkcji też absurdu i czarnego humoru, a agenci wywiadu brytyjskiego i rosyjskiego bywają skuteczni, ale równie często są niezdarni, zagubieni i uwikłani w skomplikowane relacje. Dostarczą Wam też zabawy wątki polskie i tłumaczenia języka polskiego, które pojawiają się w dialogach. Choć przy scenach, gdzie akcja ma toczyć się na wsi nad Wisłą, szkoda, że nie zatrudniono do tych kilku epizodów aktorów mówiących naprawdę po polsku.

W „Obsesji Eve” znajdziecie się razem z jej bohaterkami gdzieś między prawem a bezprawiem, sprawiedliwością a zemstą. Przyglądajcie się uważnie, komu kibicujecie, po czyjej stronie jesteście? Co byście zrobili, gdyby Villanelle niespodziewanie wpadła do Was na kolację?

Litewska twórczyni Marija Kavtaradze otrzymała nagrodę na Festiwalu w Sundance za reżyserię filmu „Powoli”. W uroczej nieśpieszności poznają się nasi bohaterowie, a my ich. Chłopak odpowiada na pytanie dziewczyny, które zadała mu na poprzednim spotkaniu, tydzień temu. Bo dopiero ma odpowiedź taką, jakiej chciał udzielić. Pomysł na główny konflikt w scenariuszu jest zaskakujący: dziewczyna poznaje chłopaka, od razu ciągnie ich ku sobie, ale ona bardzo lubi seks, a on jest aseksualny i komunikuje to od razu. Towarzyszymy im w budowaniu intymności i pewnie razem z Eleną zadajemy sobie pytanie: czy to wszystko, co ich łączy (oprócz seksu) wystarczy, żeby mogli być parą? Elena jest tancerką, a Dovydas tłumaczem języka migowego. Obydwoje pracują ekspresją ciała. I poszukują dróg do siebie, czule, uważnie, z poczuciem humoru. Majstersztyk to scena wieszania prania, gdy Dovydas wchodzi w ruchowo-taneczny dialog z Eleną w tej prozaicznej czynności. Czuć miłość. Może resztę da się dograć?

Lara rozstała się z partnerem i przyjechała do rodzinnej Barcelony. Spotyka przyjaciółki, byłych kochanków, chodzi ścieżkami sprzed lat. Nie wie, czego chce w życiu, więc sięga po to, czego akurat zapragnie. Szuka siebie, odpowiedzi, może nowej perspektywy na moment w życiu, gdy czuje, że utknęła.

Jesteśmy zanurzeni w popkulturze i kiedy widzimy obraz czterech przyjaciółek przy stole w knajpie, na myśl przychodzi kultowy skład drużyny Carrie z „Seksu w wielkim mieście”. Jasna jednak jest zmiana pokoleniowa – tamte cztery kobiety trzydzieści lat temu zachodziły sezonami w głowę o to, dlaczego jakiś „on” nie dzwoni, jak czytać jego zachowania, a kolejki eleganckich drinków mijały singielkom na budowaniu strategii związkowych. Koleżanki Lary, które spotykamy współcześnie w Barcelonie też mają poczucie, że faceci przychodzą i odchodzą, a na przyjaźń między kobietami można liczyć. Ale jednocześnie stawiają na komunikację wprost: jeśli go chcesz – powiedz mu. Jeśli odmówi – jego strata. Prosta sprawa, krótka piłka.

Czym są tytułowe „castells”? To katalońska tradycja budowania wież z ludzi. Zarówno profesjonalne grupy akrobatyczne, jak i amatorzy, trenują takie ustawianie kilkudziesięciu osób, wspinających się po swoich ramionach, żeby kontrukcja była wysoka i stabilna. Na szczyt takiej wieży wspina się najmłodszy członek grupy. To oryginalna, a czasem niebezpieczna zabawa. Dla Hiszpanów to też sposób na bycie razem, czerpanie siły ze wspólnoty, a zarazem okazja do poczucia, że wszyscy są równie ważni: możesz stać na ramionach swojego szefa i to jest w porządku – jak mówią uczestnicy. I najważniejsze jest zbudowanie solidnej podstawy budowli.

Lara obserwuje uliczną próbę grupy castells. Mam wrażenie, że ten widok przynosi jej otuchę. Każdy z nas jest sam na świecie, ale łatwiej staje się, gdy mamy się na kim oprzeć i gdy mamy gdzieś solidną bazę.